ഓർമ്മയിലെ കുടജാദ്രി

ഓരോ യാത്രയിലും നമ്മൾ എത്രയേറെ മനുഷ്യരെയാണ് കണ്ടു മുട്ടുന്നത്.. അവരോടൊപ്പം അവരുടെ വ്യത്യസ്തമായ ജീവിത രീതികളിലൂടെ സഞ്ചരിക്കുമ്പോൾ, നാം അറിയാതെ നടന്നു നീങ്ങുന്ന ഓരോ കാൽപാടുകളും നമുക്കെന്തോരം പുതിയ പുതിയ പാഠങ്ങളാണ് പകർന്നു നൽകുന്നത്..

അതിനേക്കാളെല്ലാം ഉപരി ഓരോ യാത്രയും നമ്മുക്ക് നമ്മെതന്നെ കൂടുതൽ അടുത്തറിയാനുള്ള വഴികളാവുന്നുണ്ട്. വിഭിന്ന സ്വഭാവമുള്ള മനുഷ്യരോട്, വ്യത്യസ്തങ്ങളായ സാഹചര്യങ്ങളോട് നാം എങ്ങിനെ പെരുമാറുന്നു എന്ന അറിവ്, അത് നേടുക വലിയൊരു സമ്പത്തായി പലപ്പോഴും തോന്നിയിട്ടുണ്ട്.

അങ്ങനെയൊരു അറിവിലേക്കുള്ള യാത്രയായിരുന്നു അതും. ആ യാത്രയിലൂടെ നേടിയ അറിവുകൾക്ക് ഇന്ന് മൂന്ന് വയസ്സ് തികഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഈ കാലയളവിൽ പലപ്പോഴായി ആ യാത്രയെ കുറിച്ച് എഴുതാൻ മനസ്സ് ആഗ്രഹിച്ചെങ്കിലും എന്തുകൊണ്ടോ അതിനു കഴിഞ്ഞില്ല. ഇന്നെഴുതാൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ മനസ്സ് ചോദിക്കുന്നുണ്ട്, 'യാത്രപോയ ആ സമയത്തു തന്നെ എഴുതാമായിരുന്നില്ലേ എന്ന്.. അങ്ങനെയെങ്കിൽ ഒന്നുകൂടെ നന്നാവുമായിരുന്നു.

കഴിഞ്ഞ മൂന്ന് വർഷത്തിനിടെ പല കാര്യങ്ങളും മറവിയുടെ ചവറ്റുകുട്ടയിൽ ഇടം നേടിക്കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. താമസിച്ച ഹോട്ടലിന്റെ പേര്. ഹനുമാൻ ഗിയറിൽ മലകയറ്റിയ ഹിന്ദിക്കാരനായ ഡ്രൈവറുടെ പേര്. വിശപ്പടക്കിയ ഭക്ഷണ ശാലകൾ. കൂടെ യാത്ര ചെയ്ത് മധുര നിമിഷങ്ങൾ സമ്മാനിച്ച ആ കൊച്ചു കുടുംബത്തിലുള്ളവർ, അങ്ങനെ പലതും..

പക്ഷെ മറവിയ്ക്ക് പിടിനൽകാതെ മനസ്സിന് നനവേകുന്ന ചില നിമിഷങ്ങൾ ഇന്നും ഹൃദയത്തിൽ തങ്ങിനിൽക്കുന്നുണ്ട്. അതുകൊണ്ടു തന്നെയാവാം വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞും ആ യാത്രയെ കുറിച്ച് എഴുതുവാൻ ഇന്ന് കാരണമായതും.

മൂന്ന് മാസത്തിലൊരിക്കൽ വീണുകിട്ടുന്ന വിരലിൽ എണ്ണാവുന്ന ലീവ് ദിവസങ്ങൾ, ആ ദിവസങ്ങൾ എങ്ങനെ ആനന്ദകരമാക്കാം എന്ന ചിന്തയെ വേണമെങ്കിൽ ജീവിതം എന്നുതന്നെ വിളിക്കാവുന്നതാണ്.

അങ്ങനെ ഒരു അവധിക്കാലത്തിലെ ആദ്യ ദിവസത്തെ രാത്രി ഭക്ഷണത്തി നിടയിലാണ് ഞാൻ ഇക്കയോട് ചോദിക്കുന്നത് 'നമ്മുക്കൊരു യാത്ര പോയാലോ' എന്ന്. നാളുകളായി മനസ്സിൽ കൊണ്ടുനടക്കുന്ന കുടജാദ്രിയെ കുറിച്ച് ഞാൻ പറയുകയും ഇക്ക അത് സമ്മതിക്കുകയും ചെയ്തു. അവിടെനിന്നും രണ്ട് നാൾ കഴിഞ്ഞാണ് യാത്ര പുറപ്പെടുന്നത്. ഉച്ച ഭക്ഷണം കഴിച്ച് ഉമ്മയോട് യാത്ര പറഞ്ഞു വീടിന്റെ പടിയിറങ്ങുമ്പോൾ രണ്ടു പേർക്കുള്ള ഓരോ ജോഡി വസ്ത്രങ്ങളും, രാത്രി കഴിക്കാനായി വാഴയിലയിൽ പൊതിഞ്ഞു തന്ന ഉമ്മയുടെ സ്നേഹവും ബാഗിനുള്ളിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു.

ഏകദേശം മൂന്ന് മണിയോടെയാണ് തൃശൂർ റയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ എത്തിയത്. അവിടെ നിന്നും അരമണിക്കൂറിനു ശേഷം നേത്രാവതി എക്സ്പ്രസ്സ് ഞങ്ങളെയും കൊണ്ട് മൂകാംബിക ലക്ഷ്യമാക്കി പാഞ്ഞു തുടങ്ങി. രണ്ടു പേർക്കും മുകളിലായിരുന്നു ബെർത്ത് കിട്ടിയിരുന്നത്. താഴെയുള്ള സീറ്റ് കാലിയായതിനാൽ ഇരുട്ടുന്നതുവരെ ജനാലക്കരികെ ഇരുന്ന് പുറംകാഴ്ചകൾ ആസ്വദിച്ചു. എട്ടുമണിയോടെ പൊതിച്ചോറഴിച്ചു ഒരുമിച്ചിരുന്നു വിശപ്പകറ്റി, സുഖമായി മുകളിലെ ബെർത്തിൽ ചുരുണ്ടുകൂടി..

രണ്ടു മണിയോടെയാണ് മൂകാംബിക റോഡ് എന്ന റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ കാലുകുത്തിയത്. അവിടെനിന്നും സ്റ്റേഷന് വെളിയിലായി ഓരം ചേർന്ന് നിർത്തിയിരുന്ന ഒമിനി കളിലൊന്നിൽ ഇടം പിടിച്ചു. ഞങ്ങളെ രണ്ടുപേരെയും കൂടാതെ പിന്നെയും യാത്രക്കാരുണ്ടായിരുന്നു അതിൽ. ഒരു മണിക്കൂറോളം നീണ്ട യാത്രക്കൊടുവിൽ മൂകാംബിക അമ്പലത്തിനരികെയെത്തി. ഒമിനിയിൽ നിന്നും ഇറങ്ങുമ്പോൾ തന്നെ റൂമിനുള്ള കൊട്ടേഷനുമായി പലരും നിരന്നു നിന്നിരുന്നു. 'റൂം വേണമാ.. എന്ന് ചോദിച്ച ആദ്യ മനുഷ്യനോടൊപ്പം തന്നെ ഞങ്ങൾ നടന്നുനീങ്ങി. അമ്പലത്തിന്റെ കവാടത്തിൽ നിന്നും ഇടത്തോട്ട് പോകുന്ന വഴിയിലൂടെ, ആദ്യ വളവിൽ തന്നെയായിരുന്നു ഹോട്ടൽ. അഞ്ഞൂറ് രൂപ അഡ്വാൻസ് നൽകി റൂമിൽ കയറിക്കൂടി. ഉടുത്ത വസ്ത്രങ്ങളോട് വിടചൊല്ലി ബെഡിലേക്ക് യാത്രയായി. അൽപ സമയം സുഖ സുന്ദരമായ ഉറക്കം..

ആറ് മണിയോടെ കുളിച്ച് കുട്ടപ്പന്മാരായി റൂമിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി. അമ്പല കവാടത്തിനോട് ചേർന്നുള്ള ഒരു ചെറിയ ഹോട്ടലിൽ നിന്നും ഇഡലിയും കൂട്ടിന് ചുവന്ന നിറത്തിൽ ചട്നി എന്ന് പേരുള്ള എന്തോ ഒന്നും തിരുമ്മി അകത്താക്കി.

ഭക്ഷണം കഴിച്ചു പുറത്തിറങ്ങി കുറച്ചു നടന്നപ്പോൾ റോഡരികിൽ മൂന്നാലു ജീപ്പുകൾ നിൽക്കുന്നത് കണ്ടു. തിരക്കിയപ്പോൾ കുടജാദ്രിയിലേക്ക് ട്രക്കിങ്ങിനുള്ളവ തന്നെയെന്ന് ഉറപ്പായി. അവിടെ വെച്ചായിരുന്നു ഞങ്ങൾ ആ ഫാമിലിയെ പരിചയപ്പെടുന്നത്. എഴുപതിൽ കുറയാതെ വയസ്സ് തോന്നിക്കുന്ന ഒരു അച്ഛനും അമ്മയും അവരുടെ മോളും പിന്നെ കൊച്ചുമോളും. ഞങ്ങൾ ആറുപേരും കൂടെ ഒരു ജീപ്പിൽ മലമുകളിലേക്ക് യാത്ര പുറപ്പെട്ടു.. ആ യാത്ര മറക്കാനാവാത്ത അനുഭവമാക്കിയതിൽ അവർക്കുള്ള പങ്ക് നന്നേ വലുതാണ്‌. പ്രത്യേകിച്ച് ആ അച്ഛനും അമ്മയും! വാർധക്യത്തിന്റെ എല്ലാവിധ ചുളിവുകളെയും തോൽപ്പിച്ച് ചുറുചുറുക്കോടെ ചിറകടിച്ചുയരുന്ന താരജോഡികൾ. അതിൽ ആ അമ്മയുടെ സംസാരം തന്നെയാണ് യാത്രയിൽ പ്രധാന വിനോദമായത്..

ഞാനാദ്യമേ പറഞ്ഞല്ലോ അവരുടെ പേരുകൾ ഓർമ്മയില്ലെന്ന്. പക്ഷെ വളരെ സുന്ദരിയായ കട്ടപ്പല്ലുകളുള്ള ആ കൊച്ചു മോളുടെ പേര് മാത്രം മനസ്സിൽ തങ്ങി നിൽക്കുന്നുണ്ട്. ദേവൂട്ടി എന്നായിരുന്നു ഞങ്ങൾ അവളെ വിളിച്ചത്. ദേവാങ്കണ, അതായിരുന്നു അവളുടെ യഥാർത്ഥ പേര്. മല കയറുമ്പോൾ എന്റെ ചൂണ്ടുവിരലിൽ ഒതുക്കി പിടിച്ച ആ കുഞ്ഞു വിരലുകൾ ഇപ്പോഴും എന്റെ കയ്യിൽ തന്നെ മുറുകി കിടപ്പുണ്ടെന്ന് ഇടയ്ക്ക് തോന്നാറുണ്ട്. വളരെ നാളുകൾ കൊണ്ട് മാത്രം നേടിയെടുക്കാൻ കഴിഞ്ഞേക്കാവുന്ന ഒരു അടുപ്പം വെറും നിമിഷങ്ങൾ കൊണ്ട് അവരുമായി എങ്ങനെയാണ് ഉണ്ടായതെന്ന് അറിയില്ല. ആ കുടുംബത്തിന്റെ നിഷ്ക്കളങ്കമായ സംസാരം തന്നെയാവാം അതിന് കാരണമായത്. സംസാരത്തിൽ അറുപിശുക്കനായ ഞാൻ പോലും അവർക്ക് മുന്നിൽ തോറ്റ് തുന്നംപാടി..

അങ്ങനെ ശരീരത്തിന്റെ ഓരോ മുക്കും മൂലയും ഉഴുതു മറിച്ചുള്ള ജീപ്പു യാത്രക്കൊടുവിൽ ഏകദേശം എട്ടുമണിയോടെ മലമുകളിലുള്ള കാലഭൈരവ ക്ഷേത്ര സന്നിധിയിൽ ഹാജരായി. അതുവരയെ ജീപ്പ് പോവുകയുള്ളൂ. അവിടെ നിന്നും രണ്ട് കിലോ മീറ്ററോളം നടക്കാനുണ്ട് സർവ്വജ്ഞപീഠ ത്തിലേക്ക്. വണ്ടിയിറങ്ങി ഞങ്ങൾ ആറുപേരും കാലഭൈരവനോട് ചേർന്നുള്ള ഇടുക്കുവഴിയിലൂടെ നടത്തം ആരംഭിച്ചു.

എന്നേക്കാളും ഇക്കയെക്കാളുമെല്ലാം ചുറുചുറുക്കോടെ നടന്നു നീങ്ങുന്ന ആ എഴുപത് കവിഞ്ഞ കാലുകൾ കണ്ട് ശരിക്കും അത്ഭുതം തോന്നി. എന്റെ വിരലിൽ തൂങ്ങി ദേവൂട്ടിയും ആടിപ്പാടി നടത്തം തുടങ്ങി. പാറക്കെട്ടുകളും ഇടുങ്ങിയ കാട്ടുവഴികളും താണ്ടി അതിമനോഹരമായ യാത്ര. അവിടെയും കൂടുതൽ ആനന്ദമേകിയത് ആ അമ്മയുടെ കമന്റുകൾ തന്നെയായിരുന്നു. എത്രയേറെ രസകരമായ അനുഭവങ്ങളാണ് അവർക്ക് പറയാനുണ്ടായിരുന്നത്. ഒരു പാറയിൽ നിന്നും മറ്റൊരു പാറയിലേക്ക് കയറുന്നതുപോലെ തന്നെയായിരുന്നു അവരുടെ അനുഭവങ്ങളും. ഒന്നിൽ നിന്നും മറ്റൊന്നിലേക്ക് അവ ഫുൾസ്റ്റോപ്പില്ലാതെ ചലിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.

ഏകദേശം ഒരു കിലോമീറ്റർ നടന്നപ്പോൾ വലത് ഭാഗം ചേർന്ന് 'ഗണേഷ ഗുഹ' എന്നെഴുതി പച്ച നിറത്തിൽ ഒരു പലക തൂക്കിയിട്ടിരിക്കുന്നത് കണ്ടു. അതിനോട് ചേർന്നുള്ള ഇടുക്കുവഴിയിലൂടെ അല്പം നടന്നപ്പോൾ ഒരു പാറക്കെട്ടും അതിനുള്ളിൽ ഒരു വിഗ്രഹവും കാണാനായി. അതിനടുത്തായി ഒരു വിളക്ക് തെളിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു, ചുറ്റും നിറയെ പൂക്കളും. തലയിൽ കെട്ടിയ മുണ്ടഴിച്ച് അരയിൽ മുറുക്കി ആ അച്ഛനും കൂടെ അവർ മൂന്നുപേരും കൈകൂപ്പി തൊഴുതു. അടുത്തുണ്ടായിരുന്ന ഒരു കൂറ്റൻ മരവേരിൽ ഇരിപുറപ്പിച്ച എന്നെ നോക്കി ആ അമ്മ ചോദിച്ചു. ‘തൊഴുന്നില്ലേ എന്ന്. ഞാൻ വേണ്ട എന്ന് തലയാട്ടി. 'അതെന്താ തൊഴുതൂടേ.. എന്ന് പിന്നെയും ചോദിച്ചു. അപ്പോഴാണ് ഞങ്ങൾ ഹിന്ദുക്കളല്ലായിരുന്നു എന്നകാര്യം ആ അമ്മയ്ക്ക് മനസ്സിലായത്. പക്ഷെ അതറിഞ്ഞപ്പോൾ ആ അമ്മ പറഞ്ഞ മറുപടി എന്നെ ശരിക്കും സന്തോഷിപ്പിച്ചു. 'ഹിന്ദു അല്ലെങ്കിലെന്താ, നീയങ്ങ് കണ്ണടച്ച് തൊഴുതോന്നേ.. നല്ലത് മാത്രേ ഉണ്ടാവൂ.!! അങ്ങനെയൊരു അമ്മയോടൊപ്പം യാത്ര ചെയ്യാൻ കഴിഞ്ഞതിൽ നന്ദി പറഞ്ഞു കൊണ്ടായിരുന്നു ഞാനന്നേരം ആ ഗുഹയ്ക്കു മുഖാമുഖമായി നിന്ന് പടച്ച തമ്പുരാനെ വിളിച്ചത്..

ആ നിൽപ്പിൽ നിന്നും വാ പോകാമെന്ന് പറഞ്ഞു കാലിൽ വലിച്ചത് ദേവൂട്ടിയായിരുന്നു. അങ്ങനെ ഞങ്ങൾ യാത്ര തുടർന്നു. കുറച്ച് നീങ്ങിയപ്പോൾ യാത്രയുടെ ലക്ഷ്യസ്ഥാനമായ സർവ്വജ്ഞപീഠം കണ്ണിൽ തെളിഞ്ഞു. നടത്തത്തിനല്പം വേഗതകൂടി. പാറത്തുമ്പിൽ പാറയിൽ തന്നെ പണിതീർത്ത ചെറിയൊരു കുടിലുപോലെയുള്ള ആ പീഠത്തിനരികിൽ അല്പനേരം വിശ്രമിച്ചു. അതിനു മുകളിൽ നിന്നും നോക്കിയാൽ ചിത്രമൂലയിലേക്കുള്ള ഇടുങ്ങിയ വഴി കാണാം. പത്തിരുപതു നിമിഷത്തെ വിശ്രമത്തിനൊടുവിൽ സർവ്വജ്ഞപീഠ ത്തിനോട് സലാം ചൊല്ലി ഞങ്ങൾ മലയിറങ്ങി. ജീപ്പിനരികിൽ എത്തുമ്പോൾ ഏകദേശം പതിനൊന്നു മണിയായിരുന്നു. ഭൈരവ ക്ഷേത്രത്തിനോട് ചേർന്നുള്ള കുളത്തിൽ നിന്നും കാലും മുഖവും കഴുകിയപ്പോൾ വല്ലാത്തൊരു സുഖം തോന്നി. മലമുകളിൽ നിന്നും നേർത്ത കാറ്റ് മുഖത്തെ ജലകണങ്ങളെ തഴുകുന്നുണ്ടായിരുന്നു..

തിരികെ മൂകാംബിക അമ്പലത്തിനരികെ എത്തുമ്പോൾ സമയം ഒരുമണി യോടടുത്തിരുന്നു. ട്രക്കിങ് കഴിഞ്ഞു അവരോട് യാത്ര പറഞ്ഞു പിരിയുമ്പോൾ ഉള്ളിൽ ഇനി കാണാൻ കഴിയുമോ എന്ന ശങ്ക തളംകെട്ടി നിന്നിരുന്നു. പോകാൻ നേരം അച്ഛൻ നമ്പർ നൽകി. ഇക്കയോടും എന്നോടും എന്തായാലും വീട്ടിലേക്ക് വരണമെന്ന് പറഞ്ഞു. മനോഹരമായ ആ നിമിഷങ്ങൾ ക്കൊടുവിൽ ഞാനും ഇക്കയും അമ്പലത്തിനരികിൽ ചുറ്റിക്കറങ്ങി നടന്നു. ഉച്ച ഭക്ഷണം കഴിച്ചു. സൗപർണ്ണികയുടെ തീർത്ത് മനുഷ്യരെക്കാൾ കൂടുതലായുള്ള കുരങ്ങുകൾക്കൊപ്പം അല്പനേരം ചെലവഴിച്ചു. വെള്ളം കുറവായതിനാൽ ഇറങ്ങിക്കുളിക്കാൻ തോന്നിയില്ല. കുറച്ചു നേരം കാലുകൾ മീനുകൾക്ക് കൊത്താൻ കൊടുത്ത് നേരെ മുറിയിലേക്ക് വെച്ചുപിടിച്ചു.

അല്പ നേരത്തെ വിശ്രമത്തിനൊടുവിൽ ആ റൂമിനോടും വിടപറഞ്ഞു. രാത്രി ചെക്കിൻ ചെയ്യുമ്പോൾ കാഷ് വാങ്ങിയ ആളായിരുന്നില്ല അന്നേരം അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നത്. പകരം തടിച്ച് കൊഴുത്ത ഒരു സ്ത്രീയായിരുന്നു. വയറു മുഴുവനായി വെളിയിൽ കാണിച്ച്. വായിൽ ഒലിച്ചിറങ്ങാനായി നിൽക്കുന്ന മുറുക്കാൻ ചുവപ്പിച്ച്.. കണ്ടാൽ തന്നെ ഒരു ശരിയല്ലാത്ത മട്ടായിരുന്നു. വിചാരിച്ച പോലെ ആ സ്ത്രീയുമായി ഉടക്കേണ്ടി വന്നു. രാത്രിയിൽ പറഞ്ഞുറപ്പിച്ച തിനേക്കാൾ കൂടുതൽ പൈസ വേണമെന്ന് പറഞ്ഞായിരുന്നു സംസാരം. ഇടപെടാൻ പറ്റിയവരല്ലെന്ന് അറിഞ്ഞതു കൊണ്ട് ചോദിച്ച പൈസ കൊടുത്ത് ഞങ്ങൾ അവിടെനിന്നും തടിയൂരി. ഒരു കാലിച്ചായ കുടിച്ച് നേരെ ബെസ്റ്റാന്റിലേക്ക് നടന്നു..

ആറുമണിയോടെ അവിടെ നിന്നും കുന്തപ്പുര എന്ന സ്ഥലത്തേക്ക് യാത്ര തിരിച്ചു. ശേഷം ഉടുപ്പിയിലേക്കും അവിടെ നിന്ന് മേഗ്ളൂരിലേക്കും ബസ്സിൽ തിക്കിതിരക്കിയുള്ള യാത്രയായിരുന്നു. മേഗ്‌ളൂർ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ എത്തുമ്പോൾ സമയം പത്തുമണിയായിരുന്നു. സ്റ്റേഷനിൽ അന്വേഷിച്ചപ്പോൾ അവിടെ നിന്നും അപ്പോൾ തന്നെ ഷൊർണൂരിലേക്ക് ട്രെയിൻ ഉണ്ടെന്നറിഞ്ഞു. കാന്റീനിൽ നിന്നും വാങ്ങിയ പഴംപൊരിയും ഉഴുന്ന് വടയും ട്രയിനിലിരുന്നു കഴിച്ചു വിശപ്പടക്കി. ഷൊർണൂരെത്തുമ്പോൾ പുലർച്ചെ നാലുമണി. അവിടെ നിന്നും ഉടനെ തൃശൂരിലേക്ക് ട്രെയിൻ കിട്ടി. ഏകദേശം ആറരയോടെ തൃശൂരെത്തി..

ഉള്ളിൽ അതി കഠിനമായ ഉറക്ക ക്ഷീണം മുറവിളി കൂട്ടുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അപ്പോഴും മനസ്സ് മുഴുക്കെ കുടജാദ്രി ആയിരുന്നു. അവിടെ നിന്നും സ്വന്തമാക്കിയ മറക്കാനാവാത്ത നിമിഷങ്ങളായിരുന്നു. ആ വലിയ സന്തോഷം നിറഞ്ഞു വീർത്ത ഹൃദയവുമായി, ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും സുന്ദരമായ ഇടത്തിലേക്കുള്ള യാത്രയ്ക്ക് ആരംഭം കുറിച്ചു. എവിടെയൊക്കെ അലഞ്ഞു തിരിഞ്ഞാലും അവസാനം വന്നെത്തുന്ന ആ സ്വർഗ്ഗത്തിലേക്ക്, ഇരുകാലുകളും നീട്ടിവെച്ചു...

(കടപ്പാട്: ജിംഷാദ്)